Urok Świąt

Z dzieciństwa zapamiętałam nieodparty urok Świąt Bożego Narodzenia. Myślę, że wtedy nie liczyły się dla mnie inne święta. Nawet moje urodziny, w mojej pamięci, pozostały bez większego echa.
Byłam najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Podobno, jako bardzo małe, ledwie zaczynające chodzić dziecko, ściągnęłam ze stołu świąteczną babkę i, siedząc na podłodze, rozłożyłam ją na czynniki pierwsze, wyciągając z niej palcami rodzynki. Suszone w słońcu winogrona lubię zresztą do tej pory;)

Była też pewna Wigilia, parę lat później, a po niej czas na prezenty. Pamiętam pukanie do drzwi i to, że szłam w towarzystwie sióstr, z wielkim przejęciem, w półmroku przedpokoju, do drzwi. Ktoś je otworzył, a za nimi siedział wielki, jasnożółty, pluszowy miś, szczelnie wypchany trocinami. Moja radość, ale przede wszystkim zdumienie, nie miały granic! Skąd wziął się ten miś?! Przyniosło go Dzieciątko! Pamiętam to do dziś – długą, pełną napięcia drogę przez przedpokój i zaskakujący prezent pod drzwiami.
Były też pyszne barszcze mojej mamy i cudowne pierogi z serem, okraszone smażoną cebulką – niebo w gębie!

Rodzinna atmosfera i śpiewanie kolęd.
Pięknie ubrani bliscy i uśmiechy i życzenia.

Ale najbardziej, najmocniej i prawie namacalnie zapamiętałam kolorowe lampki na choinkę. To było naprawdę coś! Światełka były duże, każde z nich miało ok. 4cm. wysokości (nie to, co teraz –maleńkie światełka, które, w porównaniu z tamtymi, są ledwo widoczne na choince). Tamte miały kształt łagodnego płomienia, piękne, czyste kolory i świeciły bardzo mocno. Wymyśliłam sobie wtedy taki rytuał – przed samą Wigilią, kiedy stół był już ładnie zastawiony a dom pięknie pachnący potrawami – włączałam światła na choince, gasiłam światła w pokoju i siadałam na podłodze, żeby popatrzeć na spektakl na suficie. Na suficie? Tak! Owszem, sama choinka zawsze bardzo mi się podobała, pomagałam ją ubierać i z zaświeconymi światełkami była olśniewająca, ale najpiękniejsze były odbicia jej świateł. Łagodnie pełgające, bajecznie kolorowe ogniki a w zasadzie świetliste okręgi. Snopy światła przebijały się pionowo przez gałązki drzewka i, strzelając w górę, oświetlały skłębione warstwy ciężkich, śniegowych chmur. Powietrze wypełniały dźwięki bożonarodzeniowych kolęd. Nagle warstwa chmur okazywała się na powrót sufitem i kolorowe światła tańczyły na nim jak przedtem, przeplatały się, tworząc niezapomniany spektakl światło-dźwięk.

Przenikające się kolory.
Magia Świąt przypływała wtedy do mnie wielką falą. Zalewała mnie jej czysta esencja.
Mama lub siostra wołały wszystkich do stołu. Zapalały się światła i kolory lampek bledły ale ja, znad aromatycznej rybki czy pysznego ciasta, zerkałam na choinkę i oświetlony sufit i widziałam, że one tam są - czekają na mnie spokojnie, w cichym porozumieniu - gotowe by rozbłysnąć pełną mocą.
Tak to zapamiętałam i do tej pory tak to widzę.

W wyobraźni, gdy myślę o Świętach sprzed lat.

Kobieta z Magdalii
fot. stock.xchng