Zdrobnienia kolejkowe

Zamiast wstępu dwie scenki kolejkowe:

1) Stoję sobie w kolejce na stoisku w mięsnym. Rozstrzygam bezgłośnie dylematy: co by tu wybrać ze skromnej dzisiaj oferty, by małym nakładem czasu przeobrazić w smaczny obiad dla całej rodziny. W moje myśli jednak coś się niepostrzeżenie wkrada i odciąga uwagę. Skutecznie, bo teraz już tylko słucham, chociaż nadal nie wiem, czy kupić schab, czy łopatkę. A co słyszę? Dorosły, kobiecy, dosyć tubalny głos:

- kochanie, mamunia kupi jeszcze troszkę schabiku, jakąś szyneczkę, paróweczki i wędlinkę dla tatunia. A później pójdziemy po chlebek, jogurciki i herbatkę, bo już nam się skończyła w domciu.

Lekko się we mnie gotuje, ale skoro „mamunia” do swojego „kochania” chce tak mówić- jej sprawa, jaki model języka przekazuje i przez naśladownictwo uczy. Nic mi do tego. Ale następuje ciąg dalszy. Tym razem do ekspedientki:

–  poproszę schabiku, nie, nie ten  kawałeczek („kawałeczek” ma na oko prawie kilogram), ten obok. A może mi pani od razu uciąć cztery kotleciki? I jeszcze 10 plasterków szyneczki poproszę. I 6 paróweczek. Już daję pieniążki. Nie, nie trzeba grosika.

Nie będę Wam opisywała tego, co dzieje się w mojej głowie. Przejdę od razu do wrażeń z drugiej kolejki.

2) Tym razem stoję, żeby zapłacić za przedszkole. Z nudów czytam, co też ciekawego napisano na przedszkolnej tablicy ogłoszeń. I co znajduję? Ano to:

„Pieniążki za przedszkole można wpłacać...”

„Brokuły z bułeczką tartą”

„Kompocik”

Nie czytam dalej, bo krew mnie zalewa.

Zalewa, bo z  niezrozumiałych dla mnie przyczyn dorośli ludzie w sytuacjach i miejscach zupełnie do tego nieodpowiednich używają języka, który jest infantylny. Wciskają zdrobnienia, które tak zastosowane tracą swój pierwotny sens, cel i znaczenie.

Teraz odrobina teorii - zdrobnienia (deminiutywy) normalnie stosuje się nazywając małe rzeczy, szczególnie bliskie mówiącemu lub młode. Skoro z jakiegoś powodu myślimy o nich czule bądź tkliwie, to wyrażamy  to językiem. Czasami zdrobnienia stosuje się w zupełnie innym celu - aby podkreślić nasz negatywny stosunek, kpinę bądź ironię.

Weźmy na tapetę „troszkę schabiku”. Mhm... ani ta „troszka” nie była mała, ani młoda, więc zapewne mówiącej pani szczególnie bliska i traktowana z dużą dawką uczucia? Te „pieniążki” za przedszkole też takie znowu małe nie są, ale widać piszący ogłoszenie wybitną sympatią do nich pała, tak? A „bułeczka” tarta?- no drobne toto jest, więc może normalnie przyjęta nazwa „bułka tarta” powinna zostać zmieniona? A kompocik- że tak go mało dają? A kotleciki? Bo o „grosiku” to chyba lekceważąco było, prawda? Sama nie wiem.

Wiem za to, że ludzie oceniają innych najpierw po wyglądzie, a w następnej kolejności po tym co i jak mówią. I nie mam pomysłu nawet na to, jak mądre musiało by być to, co ktoś chce  powiedzieć takim „języczkiem”, żeby nie zaczęto go postrzegać jako infantylnego, zdziecinniałego i niezbyt poważnego, ewentualnie egzaltowanego.

 Was też denerwują wszechobecne zdrobnienia, czy tylko ja jestem uczulona na „pieniążki”, „kotleciki” i „schabiki”?

Alcyna

alcyna.blogspot.com

fot. stock.xchng

Zostań fanem kobietnika na facebooku