Orgazm w PeKaeSie cz 2

  

W części pierwszej...

- No dobrze, ale co z tymi jajami? Czy nie masz innych wymagań? No wiesz, długonoga blondynka, szczupła, inteligenta i tak dalej i tak dalej?

- Nie.

Tym razem ja się uśmiechnęłam. Patrzył na mnie w taki sposób, że cieszyłam się z miejsca siedzącego. Fotele w autobusach są blisko, stykaliśmy się czasem kolanem, czasem niby przypadkiem dotknęliśmy się. Było gorąco. Nie jestem typem przygodnym. Seks na jedną noc to nie dla mnie. Ale z drugiej strony kto mówi, że musi być to faktycznie jedna noc? Znów zaczęłam niepotrzebnie wyobrażać sobie nie wiadomo co.

- Masz piękny uśmiech. A usta obiecują wiele. - odkleił swoje oczy od mojej twarzy i patrząc gdzieś przed siebie spytał - Gdzie zatem zmierzasz?

- Wracam z weekendu. Nie. Wracam z zakończonego etapu mojego życia.

Tak właśnie było. Pojechałam i wracam. Sama. A nie byłam sama jeszcze kilka godzin temu.

- Dobre wychowanie nakazuje mi nie pytać o więcej.- powiedział.

O tak. Tak jest lepiej. Po co facet, którego znam parę chwil, ma znać mój życiorys i numer buta?

- A ja za to mam pytanie. Po co chcesz się żenić? Czy to jest potrzebne do szczęścia?

- Dosyć dziwne pytanie, to znaczy wypowiedziane z ust kobiety brzmi jakoś tak...

- Ha! Czemu ciągle to słyszę? Znajomi koledzy się dziwią, że nie spieszy mi się do zamążpójścia. Bo do czego się spieszyć? Nie marzę o welonie, hucznym weselu. Jest fajnie, mogę wyskoczyć z chłopakiem w góry...

- ... i możesz wrócić sama...

- I nie martwić się... - ostatnie jego słowa i moje wypadły w tym samym czasie. Z naszych głów, z naszych ust. Doskonale jednak słyszałam te jego. I zamilkłam, bo cóż mogłam odrzec.

- Przepraszam, to było nie na miejscu - powiedział za to on.

Autobus zatrzymał się na przystanku. Jakby czekał na tą chwilę, jakby słyszał rozmowę i ogłosił przerwę na przemyślenie dialogu. Kierowca też coś ogłosił - postój dziesięciominutowy.

- Idę na fajkę, palisz?

- Nie - odpowiedziałam, a pomyślałam, że z chęcią bym zapaliła. Czasami żałuję, że nie mogę swojego smutku jakoś zaleczyć, zalać czy coś w tym stylu. Jestem anty nałogowa - żaden się mnie nie chce czepić.

Wstał a ja zaraz jak zniknął z pola widzenia, rzuciłam się do torebki. Zobaczyłam w lusterko, przejechałam, czym znalazłam, po powiekach, rzęsach i ustach, oklepałam policzki. I na co mi to? 

Postój skończył się nadzwyczaj szybko, a mój towarzysz podróży wrócił. Zasiadł, wcześniej hipnotyzując mnie uśmiechem.

- To na czym stanęliśmy - sam rozpoczął i to z wesołą nutką. - A tak. Na co mi żona? Do gotowania, sprzątania, prania...

- Naturalnie - zerknęłam z ironią na niego.

- Nie uwierzysz, jestem typem romantyka, który chciałby rano podawać tej samej kobiecie kawę do łóżka...

- Nie wproszę się na nią, nie pijam kawy.

- ...dlaczego to robisz?

- Ja? Ale co?

- Zamykasz się za chłodną zasłoną. Czy nie podążałaś nigdy za głosem serca?

- Zbyt często chyba... 

czytaj część trzecią...