Moje życie z gadami

Około czteroletnia Kasia do taty:

–    Tatusiu, zobacz jaki fajny chomiczek, chodź damy go grubasowi.

Mhm... na pierwszy rzut oka wszystko jest w porządku, prawda? Mała dziewczynka zachwyca się puchatym miłym stworzonkiem. Tylko... kto to jest grubas i po co mu rzeczony chomiczek?

Odpowiedź tylko dla tych o stalowych nerwach ;)

Grubas to żółtopuzik. Taka gadzina, która przypomina węża, a w istocie jest beznogą jaszczurką, a chomiczka potrzebuje do... zjedzenia.

Jeśli nie zostaliście zniesmaczeni, to poczytajcie o moim życiu w zwierzyńcu i o tym, jaki w dotyku jest wąż.

Gady, a w szczególności węże były w moim rodzinnym domu za sprawą taty jeszcze przede mną. Były więc tak oczywiste i codzienne, jak dla innych dzieci kwiatki doniczkowe i pies. Szczerze powiedziawszy, to dosyć długo myślałam, że tak jest we wszystkich domach. Byłam święcie przekonana, że wszyscy mają identyczne podejście do tych stworzeń, jak my.

A jak było u nas? Ano różnie :D

Raz gadów było więcej, raz mniej. Były i znane wszystkim węże boa, wielka samica pytona siatkowanego, waran stepowy, żmija nosoroga, młodziutkie grzechotniki, piękne zielone, ale jadowite Trimeresurusy albolabrisy (niestety polskiej nazwy nie znam), agamy, gekkony, boa tęczowe, które do dzisiaj z wyglądu kojarzą mi się jedynie z kaszanką i wiele, wiele innych.

Nie dziwiło mnie to, jak jedzą i co jedzą. Z nosem wlepionym w szybę terrarium śledziłam duszenie  chomików, świnek morskich, szczurów, myszek i łykanie ich w całości (zabijanie jadem również). Może komuś wydawać się to zbyt brutalne i nieodpowiednie dla dziecka. Być może. Dla mnie oczywiste było, że każde żywe stworzenie coś jeść musi. A że węże zjadały taki pokarm i w taki sposób? Teraz ten widok, kiedy trochę się od niego odzwyczaiłam, robi nieco większe wrażenie.

Nie zawsze było tylko gładko i sielankowo. Zdarzało się, że tej albo owej gadzinie znudziło się terrarium i wyszło na spacer po mieszkaniu ;), a że węże lubią ciepłe i ustronne miejsca, to usiłowały się np. wygrzewać razem z rodzicami w ich łóżku. Czasami uciekiniera poszukiwaliśmy kilka godzin, dni, albo... miesięcy (tak, jak tego pięknego, kolorowego ze zdjęcia). Traumatyczne dla nas ucieczki były chyba tylko dwie: gdy na mieszkanie wydostało się pięć maleńkich grzechotników i gdy pytonica zablokowała wypchniętą przez siebie szybą drzwi do pokoju, w którym raz po raz coś spadało zrzucane jej wielkim cielskiem.

Ale zdarzały się także momenty wzruszające, nostalgiczne wręcz: np. gdy pomagałam się wykluwać maleńkim wężom zbożowym. Coś poszło nie tak i nie mogły poprzebijać otoczek swoich jajek. Delikatnie, by nie uszkodzić maleńkich węży, rozcinałam te dosyć mocne, chociaż miękkie jajeczka i wydobywałam kilkucentymetrowe (na szczęście nadal żywe) węże. Coś podobnego odczuwa chyba położna podczas pierwszej asysty przy porodzie ;). Następnie każdy wąż dostał swój maleńki pojemniczek ustawiony w cieple i czas na wchłonięcie wartościowych substancji z resztek „żółtka”. Pamiętam też, jak karmiłam te maleństwa pierwszy raz. Ale tego opisu Wam oszczędzę ;)

Dosyć tych wspomnień.

Odczaruję jeszcze tylko dla Was jeden mit- wąż (i jaszczurka także i wszystkie inne gady), nie są zimne, mokre i śluzowate. Gady są zmiennocieplne. Mają więc temperaturę otoczenia. Lubią się wygrzewać, więc są dosyć ciepłe. Mają suchą skórę!!!! Jest miła w dotyku. Kiedy głaszczemy węża  z łuską, przypomina to trochę dotykanie najlepiej wyprawionej, najbardziej miękkiej cielęcej skóry. Pod łuskę jest trochę chropowato.

Pałeczkę terrarystycznych zainteresowań przejął brat. Ma na stanie dwa węże boa, dwa boa tęczowe i... niestety ptaszniki.

tekst i fot. Alcyna
Na pierwszym zdjęciu autorka w wieku ok 5 lat ;)
alcyna.blogspot.com